فرزانه دوستی

شبی ز شب‌ها

ای دستاویزم گاهِ شدت
ای امیدم گاهِ مصیبت
ای مونسم گاهِ وحشت
ای تنها رفیق گاهِ غربت
ای سرورم گاهِ نعمت
ای فریادرسم گاه ِ غم
ای رهنمایم گاهِ حیرت
ای ثروتم گاهِ مِسکنت
ای پشت و پناهم گاه ِ درماندگی
ای دست‌گیرم گاهِ بیچارگی

کتاب تیر: مطالعات انتقادی

 "بدون تردید نشانه شناسی، امروز در ایران علمی نوپاست، اینکه بگوییم «نشانه معناشناسی» و یا حتی در سطحی وسیع‌تر و با اولویت دادن به معناشناسی بگوییم «معناکاوی»، هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد. گرچه اذعان داریم پیکره مطالعاتی و روش شناسی است که قلمرو نشانه شناسی را از سایر رشته‌ها جدا می‌کند." (ص 71)

PETRICHOR

 واژه هاي وجد،
واژه هاي تخديري ِ حزين
واژه هاي شور و نور و نمك
واژه هاي شعور
واژه هايي كه تن به ابتذال نمي دهند،
واژه هاي مانا، زايا، شكيبا


 

کتاب خرداد: ایزابل بروژ

اسم من ایزابل است. این امر، خالی از شبهه نیست. مسئله‌ی جالبی نیست، آدم اسم خودش را، بنابرعادت، دوست دارد. این اسم تا نیمه از صورتم جدا شده. بعضی وقت‌ها تکان می‌خورد. آن وقت بد می‌خوابم، نمی‌خوابم. در تختخواب پهلو به پهلو می‌شوم. در این اسم چروکیده، پهلو به پهلو می‌شوم

با دستان بسته

خاک گندم‌زار
بر تن سربازان
دست و پاهای تازه رویانید
نفس تازه کرد جنگ
قریه را سوزاند و به راهش ادامه داد
و تو هرگز به من بازنگشتی...

نمایشگاه کتاب تهران

 در نمایشگاه امسال کتاب جدیدی ندارم (کتابهایم در بی‌وقت‌ترین روزهای سال درمیان و در بیات‌ترین شکل ممکن به نمایشگاه می‌رسند)، اما دو کتاب قدیمی ام در نمایشگاه امسال موجود است:

•  فریای هفت جزیره، جوزف کنراد، انتشارات به‌نگار، سالن عمومی شبستان، راهروی 28، غرفه 14
• تئاتربودگی: درباره چیستی و هستی تئاتر، نشر افراز، سالن عمومی شبستان، راهروی 30، غرفه 30

کتاب ِ اسفند: دوشس ِ ملفی

 یک نفر همت جانانه کرده ترجمه نمایشی را به سرانجام رسانده که همیشه دلم می‌خواست ترجمه ش کنم، بس که خوب است:
The Duchess of Malfi

دربابِ مشاهده و ادراک

مقوله‌ی نگارش عموماً پوسته‌ی یک اتفاق را خراش می‌دهد، غروب را می‌بینیم و بعد در خاطره‌نویسی به من من می‌افتیم و «زیبا» می‌خوانیمش درحالی که می‌دانیم خیلی بیشتر از این حرف‌هاست، ولی چیزِ بیشتری نمی توان منتقل کرد، همه چیز خیلی زود از یاد پر می‌کشد.

آب و هوای خوبِ این چند روز سال

از نگاه کسی که به ندرت و اکراه به داستان‌های ایرانی بالای سه ستاره می‌دهد،  مجموعه داستان «آب و هوای چند روز سال» حرفی برای گفتن داشت و نویسنده‌اش نشان داده حداقل‌های آیین داستان‌گویی را بلد است، جاهایی سیاقِ وبلاگ‌نویس‌های موفق را دارد که می‌دانند از کدام زاویه به روایت زندگی متوسط کسالت‌بار شهریِ بی‌حاصلشان بپردازند یا احساساتی وصف‌نکردنی را به تصویر بکشند که همه می‌بینیم و می‌دانیم اما رازی مگو می‌کنیم ته دفتر خاطراتمان یا پس ذهنمان. طفلکی بودن مادر‌ها، پیری دهشتناک مادربزرگ‌ها و روبه‌روشدن با حقیقت تحلیل رفتنِ تن و...

از این روزها

نسبت مترجم به نویسنده همچون نسبت سانچو پانزا است به دن کیشوت!